Zawsze tak się składało, że przystępując do organizowania życia społecznego w dziedzinie, którą byłem szczególnie zainteresowany, starałem się dokonać dokładnej analizy sytuacyjnej, zarówno strukturalnej jak i perspektyw przyszłościowych.
     Korzystając z „odwilży” w 1956 roku udało mi się nawiązać kontakty z filmowymi organizacjami zagranicznymi. Zostałem zaproszony na doroczny kongres Międzynarodowego Stowarzyszenia Filmu Naukowego (AICS-ISFA), gdzie witano mnie serdecznie jako przedstawiciela powojennej Polski. Po wygłoszonym referacie o stanie naszego filmu zostałem wybrany do Zarządu, w którym działałem przez ponad 20 lat.
     Z rozmów prowadzonych przede wszystkim z kolegami ze świata zachodniego dowiedziałem się sporo o systemach organizacyjnych tam istniejących, pozycji filmu naukowego w życiu cywilizacyjnym, najnowszych osiągnięciach systemowych, teoretycznych i w produkcji filmowej.
     W kilkudziesięciu krajach należących do AICS-ISFA istniały i nieraz bardzo aktywnie działały stowarzyszenia filmu naukowego, powiązane z najwyższymi organami państwowymi jak ministerstwa, akademie nauk i organizacje techniczne. Filmowcy posiadali często status organu doradczego, posiadającego wpływ na wyniki działań parlamentarnych. Z reguły stowarzyszenia filmowe korzystały z dotacji państwowych, pozwalających na utrzymywanie biur, organizowanie imprez naukowych, publikowanie wydawnictw periodycznych lub jednorazowych, oraz udział w ruchu międzynarodowym.
     Przyszła, więc kolej na zastanowienie się nad porównaniem stanu istniejącego w Polsce i na świecie, wyciągnięcie odpowiednich wniosków i zaplanowanie nieodzownych działań, aby przynajmniej dorównać innym.
     Często powtarzającym się terminem określającym współczesność było pojęcie ,,rewolucji naukowo-technicznej” charakterystycznej dla XX wieku, wiążącej dwie podstawowe dziedziny życia, tj. szeroko pojętej nauki i korzystającej z niej techniki. Te dwa elementy uznane zostały za nierozerwalne dla rozwoju kultury i cywilizacji.
     Nieodzowne w tej sytuacji było ustalenie metod i systemów przekazywania wiedzy i umiejętności, oraz przekonać i umotywować społeczeństwo do wykorzystywania m. in. filmu, do praktycznego wspomagania nauki i technologii przekazywania wiedzy. Dziś od nauki wymaga się rozwiązywania wszystkich współczesnych problemów, zaczynając od techniki, poprzez ekonomię aż do zadań politycznych czy obyczajowych, a nawet etycznych.
     Wszystkie te dziedziny wymagają kadr fachowych o współczesnych umiejętnościach, których nabywanie wiąże się z wykorzystywaniem nowoczesnych koncepcji metodologicznych i pomocy naukowych. Pokolenia naukowców XX wieku na ogół nie zastanawiają się i nie dyskutują nad zjawiskami nie dokumentowanymi przez praktykę i wizję, a tylko nieliczne grupy zajmują się problemami tzw. objawów niezbadanych, jak np. telepatia, parapsychologia związana ze spirytyzmem wiązanym z istnieniem zjawisk niezgodnych z prawami przyrody, czy też obiektami latającymi o niewyjaśnionym pochodzeniu.
     Zarysowuje się, więc potrzeba właściwych środków przekazu, wśród których film (niezależnie od nośnika) zajmuje jedną z czołowych pozycji. Praktycy twierdzą, że aby być na bieżąco z aktualnym stanem wiedzy trzeba nie tylko dużo czytać, ale również oglądać zarówno w naturze jak i na przekazach audiowizualnych.
     We wszystkich krajach już przed pół wiekiem została akceptowana terminologia „film naukowy” („film scientifique”, „scientific film”, „Wissenschaftliche Film”, „naucznyj film” itp.) a jedynie w Polsce pokutowała ogólnikowa nazwa „film oświatowy”, która nie odpowiadała normom międzynarodowym.
     Jednym z założeń programowych nowopowstałego PSFN było, więc podjęcie szerokiej akcji, aby ten gatunek filmu był stosowany jako środek do przekazywania wiedzy na różnym poziomie. Film naukowo-badawczy jest narzędziem w ręku naukowców, odkrywców i wynalazców, którzy wykorzystują nie tylko możliwości utrwalania procesów dynamicznych, ale również umożliwiają deformację czasu, i stosowania kilkudziesięciu filmowych technik specjalnych dobrze znanych czytelnikom tego tekstu. Również udało się zaszczepić pojęcie filmu dydaktycznego na wszystkich poziomach nauczania od szkolnictwa do instruktażu przemysłowego czy rolniczego.
     Wreszcie film popularno-naukowy, który udało się wprowadzić do szkolnictwa powszechnego jak również do kin publicznych, podnosił ogólny poziom cywilizacyjny społeczeństwa, jak również rozbudził zainteresowania młodzieży.
     Wszystko to jest zbiorem prawd znanych, ale dobrze jest czasem je przypomnieć, aby docenić znaczenie filmu w ,,rewolucji naukowo-technicznej”.
     Zasadniczą i dominującą cechą filmu naukowego we wszystkich jego odmianach, jest niepodważalna zasada przekazywania prawdy, najbliższej rzeczywistości, skłaniającej do naśladownictwa. Pamiętam jak w PRL trzeba było walczyć z naciskami tzw. propagandowymi, nakłaniającymi do korygowania rzeczywistości, co dawało efekty wręcz karykaturalne, ale dostosowane do bieżącej polityki. Czasem udawało się z trudem przekonać decydentów, że nierzetelna propaganda powoduje skutki odwrotne od zamierzonych. Widz raz oszukany nie wierzy już w prawdziwe przekazy informacyjne, a w rezultacie cierpiało na tym społeczeństwo.
W latach pięćdziesiątych nie było poza wytwórniami filmowymi żadnej organizacji zrzeszających twórców filmowych, szczególnie naukowych. Wprawdzie istniał SPATIF, do którego należałem od 1951 r. ale było to stowarzyszenie zrzeszające przede wszystkim aktorów, i w niewielkim stopniu fabularzystów i dokumentalistów.
     Ciągle jeszcze nie było wiadomo do jakiej struktury organizacyjnej mamy należeć, czy do Ministerstwa Kultury i Sztuki, czy do Ministerstwa Oświaty, czy do Polskiej Akademii Nauk. Chociaż udało się je wszystkie zainteresować, co wyszło w rezultacie na dobre, jednak o sponsorowanie trzeba było jeszcze długo zabiegać.
      O genezie naszego Stowarzyszenia i szczeblach organizacyjnych, po których z mozołem wspinaliśmy się zamierzam opowiedzieć na naszym 40-letnim jubileuszu.